Ερπύστριες – [COM-13]

Ερπύστριες – παραπέμποντας σε ήθος-ύφος ερπετών & στρατοκρατικής βίας – χαρακτήρισε η Ζωή κάποιους δημοσιογράφους

με αφορμή μια απλή ερώτηση για τα καυτά των ημερών, δηλώνοντας πως η ίδια προτιμούσε «να ζητούν να πληροφορηθούν για το πόρισμα της βουλής για το δημόσιο χρέος...». Και λοιπόν ?  Νομίζει πώς μπορεί να ορίσει εν παντί την εθνική και κοινωνική ατζέντα καθώς και τις απαντήσεις ή φαντασιώνεται πως είναι ελόγου της η «αυτόκλητη» αναμορφωτής του πολιτεύματος – ή μάλλον η ετερόκλητη αναμορφωτής, ως πράτουσα τα ετερόκλητα κι αφού ως αυτόκλητο αναμορφωτή χρεώνει τον Πανούση.

Η εν λόγω λοιπόν, θα κράξει βενζινάδες του μεροκάματου, μπάτσους εν υπηρεσία, δημοσιογράφους που έχουν άλλη θέση απ’ αυτή του Νάσου Αθανασίου του Τριανταφυλλίδη ή του Βαρεμένου, θα βγάλει απωθημένα σεξιστικά, στα τέσσερα του Καμένου, γυναικεία αναβάθμιση του ταγματάρχη από συνταγματάρχη, θα σκούξει για βοήθεια ως ύβρι σ’ όσους πράγματι τη χρειάζονται, θα ταλαιπωρήσει αργά, σαρωτικά, ανακριτικά, με διάθεση υπερκαλυπτική κι επιβλητική κάθε έναν που έχει κι άλλη δουλειά να κάνει κι οπωσδήποτε να την αγνοήσει πέραν του οριακού ρόλου της, θα εκφράσει κάθε απελεύθερη βλαμμένη που έχει ξαμολύσει η εποχή, θα βάλει 50 φορές στο κανάλι (το παιχνίδι της) κάνα Ρουμελιώτη «μάρτυρα» (για κλάματα, ηθικοεπιστημονικώς) να «αποδεικνύει» το δίκιο του σύριζα για το χρέος κι ομοίως κάνα Κασιμάτη (ρόμπα ακόμα κι απ’ το Λοβέρδο), θα υπηρετήσει το λαϊκιστικό σόου του σύριζα εκεί με τα άλλα νούμερα – Βαρουφάκης, Τασία κτλ – θα ξαποστείλει «απαράδεκτο» το στικάκι-καμπανάκι του Στουρνάρα ομού με τη Ραχήλ,  θα..θα..θα..

Στό τέλος αυτό που θα μείνει είναι κάτι πέρα απ’ την ορθή υπόδειξη του Πανούση (κι όχι μόνον) για την ανάγκη ψυχιάτρου. Δεν πρόκειται εδώ για ψυχοπαθολογία ασύνδετη με το ιδεοθεωρητικό πλαίσιο της ασθενούς και των ομοίων της αλλά ακριβώς για την πολύ στενή σχέση μεταξύ τους, για την ειδική εκείνη ψυχοπαθολογική μορφή βίας και βαρβαρότητας του προοδευταριού και των επί μέρους «κοινωνικών» συνιστωσών του (φεμινιστικών, οικολογικών, νεομεσαιοταξικών κτλ ) που ξεπερνά τους αναρχομπαχαλάκηδες και συναντά το άλλο άκρο το οποίο επίσης πολεμά χωρίς αρχές τροφοδοτώντας το πλήρως.  Ας σημειωθεί επίσης, μιας και τό ‘φερε η κουβέντα, ότι στις πολιτικές αναμορφώσεις (τις οποίες όντως έχει ανάγκη ο τόπος με πρώτη την αναμόρφωση είτε την απώθηση των δήθεν αναμορφωτών-τεράτων) καθόλου δεν αποκλείεται το αυτόκλητον των πολιτών – κάθε άλλο. – η ουσία & ο τρόπος είναι το θέμα, όπου ακριβώς αναγνωρίζονται και οι Ερπύστριες.

Δ.Τ.